Allerhande

Zomerspecial

Lekker leesvoer en inspiratie uit de Italië. Dat wordt genieten op de camping, aan zee of op een vrije dag in de tuin of op het balkon!

Romance in Rome

Valerie zet na de breuk met haar ex een grote stap: ze vertrekt voor een baan in Rome. Terwijl ze zich verdiept in de zoete Italiaanse keuken, ontdekt ze meer dan ze had durven dromen.

Lees het eerste deel van Valeries verhaal in Allerhande 04-2025

Wie was begonnen wist ze niet meer, maar het volgende wat ze zich kon herinneren was zijn volle lippen op de hare en een heel lange, warme, zachte, vurige kus.

.

Ze maakten zich met moeite los van elkaar en met een mengeling van verbazing en verlangen staarden ze elkaar aan. Ze hielden elkaar nog even vast, totdat Matteo zich plotseling bruusk van haar losmaakte. Valerie was met stomheid geslagen. Hij greep zijn rugtas van de kapstok en pakte nog even haar gezicht zacht vast. ‘Ik moet weg, tot morgen’, zei hij bloedserieus, voordat hij het restaurant uitstormde. Valerie bleef verdwaasd en vol vragen achter. Had hij spijt? Waar moest hij zo snel naartoe? Voelde hij wel hetzelfde als zij? Zou het nu ongemakkelijk worden op het werk? Ging hun afspraak nog wel door om samen naar de markt te gaan? Haar wereld stond van het ene op het andere moment op zijn kop. Ze voelde zich intens onzeker. Dit was niets voor haar. Ze vermande zich. Natuurlijk gingen ze morgen gewoon naar de markt. Waarom zou ze zich door zoiets van haar stuk laten brengen? Ze was toch geen afhankelijk watje?

.

De volgende ochtend werd ze wakker van de zon die op haar gezicht scheen. De kerkklokken luidden en het gezellige rumoer van de straat was alweer goed te horen. Had ze zich verslapen? Heel langzaam drong het tot haar door wat er gisteravond was gebeurd. Terwijl ze haar percolator aanzette, dacht ze terug aan haar kus met Matteo de avond ervoor. Het was toch wel echt geweest? Wat zij voor hem voelde, voelde hij dat niet ook? Zou hij een spelletje met haar gespeeld hebben? Ze werd bijna wanhopig van het allemaal niet weten. Hij zou haar om 10.00 uur komen ophalen, ze had nog 20 minuten om zich klaar te maken. Ze was bloedzenuwachtig. Om 5 over 10 werd er aangebeld. Hij stond blakend van blijdschap op haar stoep. Ze vloog hem om de hals. ‘Wat was dat nou gisteravond?’ riep ze daarna meteen op de man af. ‘Ik vond het de hele avond heel leuk met je. Ik dacht dat het voor jou ook zo voelde, vooral op het moment van de kus. Maar toen je zo snel vertrok, vroeg ik me af of je toch twijfels hebt. Vertel op!’

.

‘Het spijt me, Valerie, dat ik zo snel vertrok gisteravond’, begon Matteo, zoekend naar de juiste woorden, turend naar zijn schoenen. ‘Ik heb zo van onze avond genoten. Je kus verraste me, op een goede manier. Ik had nooit gedacht dat ik een kans bij jou zou hebben.’ Valerie stond met haar mond vol tanden. Hij pauzeerde even en ging verder: ‘Ik ging zo op in ons moment dat ik was vergeten dat ik nonna nog moest helpen met haar medicijnen voor het slapengaan. Dat doe ik elke avond en nu was ik wel 2 uur later thuis! Toen ik thuiskwam, wilde ik je een berichtje sturen, maar ik besefte dat ik je nummer niet heb. En ik durfde het niet aan Antonio te vragen, bang dat hij boos zou worden als hij hoorde van ons.’ Hij keek haar nu aan en slikte even voordat hij zei: ‘Valerie, ik vind je echt heel leuk. Al vanaf het eerste moment’, zei Matteo. Valerie voelde een golf van opluchting door zich heen trekken.

.

‘Ik vind jou ook heel leuk, Matteo. Dit gevoel ... ik heb het nog nooit eerder gehad.’ Matteo knikte instemmend. ‘Ik ook niet. Je bent de meest bijzondere vrouw die ik ooit heb ontmoet en ik heb het gevoel dat ik je nu al zo goed ken.’ Hij pakte haar handen en ze voelde een siddering door haar lijf gaan. ‘Ik voelde me een beetje overrompeld. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een vrouw zoveel initiatief nam. Hier wordt dat niet van een vrouw verwacht.’ Valerie glimlachte verontschuldigend. ‘Oh sorry, ja dat is nou eenmaal mijn karakter. Als ik ergens voor wil gaan, kan ik me niet beheersen. Dat is misschien ook heel Hollands van me.’ Matteo schudde zijn hoofd en lachte. ‘Nee, ik vind het juist geweldig! Dit is wat ik zo fantastisch vind aan jou. Je volgt je gevoel en schaamt je er niet voor dat te tonen. Ik vind het heel verfrissend’, voegde hij toe, terwijl hij even bloosde. ‘En heel aantrekkelijk.’ Valerie voelde haar wangen warm worden en ze zei vastberaden: ‘Ik wil graag ontdekken wat er tussen ons is, te beginnen met vandaag.

.

En ik wil ook graag nu eindelijk Rome ontdekken! Gaan we nog?’ Matteo lachte uitbundig en riep joviaal: ‘Let’s go, mia bellissima!’ Daar gingen ze, op de Vespa van Matteo. Door de straatjes van Trastevere, langs de oever van de Tiber, Valeries haren wapperend in de wind. Ze liepen samen de markt op, waar Matteo helemaal in zijn element was. Ze kochten verse burrata, prosciutto, sappige vijgen, knapperig brood en nog meer lekkers voor de lunch. Terwijl ze langs de kraampjes slenterden, vertelde Matteo enthousiast over de salame di cioccolato die hij vaak met zijn nonna maakte. ‘O, chocoladesalami! Leuk om een keer samen te maken’, stelde Valerie enthousiast voor. ‘Dan maak ik arretjescake, dat is de Nederlandse versie, die leerde ik van mijn oma maken!’ Matteo zei: ‘Zie je wel, dat we meer met elkaar gemeen hebben dan je zou denken.’

.

Met hun boodschappentas vol lekkernijen stelde Valerie voor om naar het park van Villa Borghese te gaan, waar ze zoveel over had gehoord. Matteo had de Vespa al gestart en samen vlogen ze door de straten van Rome, terwijl Valerie haar armen stevig om Matteo's middel geslagen hield. Het leek wel een film. De stad was zo levendig en zo vol kleuren. Al die indrukwekkende historische gebouwen afgewisseld met de meest schitterende winkels en overal terrasjes, barretjes en restaurantjes. Wat wilde een mens nog meer? Het park van Villa Borghese was nog mooier en sprookjesachtiger dan Valerie zich had voorgesteld. Ze slenterden door de weelderige tuinen, langs de fonteinen die zachtjes klaterden, en vonden een mooi plekje in de schaduw onder de hoge cipressen. De ziltige olijven, knapperige focaccia, sappige coeur de boeuf-tomaten en romige burrata aaiden hun smaakpapillen. De lunch voelde als een heerlijke belofte voor wat later nog komen zou. Zo goed als deze ingrediënten bij elkaar pasten, zo zouden hun lichamen elkaar vinden. Maar dat kon nog wachten.

.

Ze raakten diep in gesprek over hun gedeelde passie voor eten, koken en bakken. Ze ontdekten dat ze beiden al sinds kindertijd droomden van het openen van een eigen restaurant, iets wat ze nog niet eerder met iemand hadden gedeeld. Matteo keek onzeker naar zijn handen. ‘Ik weet alleen niet of het me ooit zal lukken’, zei hij zachtjes. Valerie glimlachte en legde haar hand op de zijne. ‘Mijn ouders hebben me altijd geleerd om mijn dromen na te jagen, en dat moet jij ook doen’, zei ze bemoedigend. ‘Jij hebt zoveel talent, Matteo!’ Hij keek haar dankbaar aan. ‘Grazie, dat betekent veel voor me.’ Valerie lachte en knikte. ‘En wie weet, openen we ooit samen dat restaurant. ‘Matteo's ogen lichtten op: ‘Ik wilde net hetzelfde zeggen!’Valerie voelde een tinteling vanbinnen en kon de verleiding nu echt niet meer weerstaan. Deze man was om op te eten. Maar echt. ‘Ik wilde dit al de hele dag doen. Eigenlijk al sinds ik wakker werd’, fluisterde ze terwijl ze zijn lippen zocht met de hare. Het was nog beter dan gisteravond, dat was de antipasti geweest. Dit, ja, dit voelde als een primo piatto. Die mocht nog wel even doorgaan. Italianen doen per slot van rekening ook heel lang over het eten, mijmerde ze ondertussen.

.

Op dat moment werden ze onderbroken door een kuch. Tot hun grote schrik stond hun baas voor hen met zijn hond aan de lijn. ‘Ciao. Jullie had ik hier niet samen verwacht’, zei hij, met een mengeling van verbazing en lichte bezorgdheid. ‘Sinds wanneer is dit aan de gang?’ vroeg hij, terwijl hij hen streng aankeek. Valerie en Matteo wisselden een geschrokken blik. ‘Ciao Antonio. Sinds vandaag, eigenlijk.’ Bah, wat klonk haar stem wiebelig. Antonio zuchtte en was toen even stil. Hij zocht duidelijk naar woorden. ‘Normaal gesproken heb ik liever niet dat collega’s een relatie hebben’, zei hij ernstig. ‘Gelukkig ken ik jullie een beetje en denk ik dat jullie hier professioneel mee kunnen omgaan. Maar, als ik merk dat het werk eronder lijdt, verwacht ik dat een van jullie opstapt.’ Valerie knikte instemmend. ‘We begrijpen het, Antonio. En we zullen ervoor zorgen dat het professioneel blijft’, antwoordde ze met overtuiging. Matteo voegde eraan toe: ‘Dankjewel voor het vertrouwen. We zullen het werk altijd vooropstellen en niemand zal het merken.’ Antonio keek hen nog even peilend aan, maar zag de vastberadenheid in hun ogen. Met een knikje liep hij verder met zijn hond, hen achterlatend met een mengeling van opluchting en voorzichtige vreugde. Valerie en Matteo wisten dat niets hen meer in de weg stond om hun relatie te ontdekken.

.

De namiddagzon scheen zacht door de bladeren van de eeuwenoude bomen en maakte dat ze er allebei nog knapper uitzagen dan ze al waren. Ze openden een fles prosecco om het leven te vieren en keken elkaar nog maar weer eens aan, hun ogen vol belofte en hoop. Dit was het begin was van iets bijzonders. Valeries nieuwe start in Rome was nu al veranderd in een avontuur vol onverwachte liefde en grootse dromen. En ze dacht erachteraan: laat die secundi maar komen!